بررسی Gran Turismo 7 | تجربه‌ای نوین در دنیای اتومبیل‌رانی با گرافیک خیره‌کننده و سیستم‌های نوآورانه

از نخستین بوق کلاکسون شمارش معکوس که به یکی از نمادهای سری بازی تبدیل شده، لحظاتی در Gran Turismo 7 وجود دارد که احساس می‌شود تقریباً به نوعی بازسازی نسخه 1997 است. در یک لحظه، حس می‌شود دوباره 16 ساله شده و در حال نصب توربوشارژرهای شگفت‌انگیز در یک میتسوبیشی GTO قرمز درخشان است، و این پرسش پیش می‌آید که چگونه می‌توان در مسابقه‌ای در Trial Mountain پدر را شکست داد، در حالی که او همیشه کنترلر DualShock را در اختیار دارد و تنها کنترلر موجود، یک کنترلر جانبی شفاف آبی با عملکرد ضعیف است. این نوع جادو چیزی نیست که یک سری بازی بتواند بخرد؛ بلکه تنها می‌تواند آن را به دست آورد. Gran Turismo 7 این جادو را دارد؛ حلقه جذاب ارتقای خودرو که این سری ایجاد کرده، همراه با ظاهری خیره‌کننده و هندلینگ بی‌نظیر که از آن حمایت می‌کند. اما Gran Turismo 7 بسیار فراتر از مجموع نوستالژی‌ها را ارائه می‌دهد حتی اگر هنوز چند سنت را باید در آینه عقب خود جا بگذارد.

با این حال، نوستالژی یک ضرورت نیست | Gran Turismo 7 به‌عنوان دلپذیرترین نسخه GT تا به امروز، با ده‌ها ساعت مسابقات و وظایف سامان‌دهی شده، به نسل جدیدی از بازیکنان اجازه می‌دهد تا تجربه کلاسیک GT را بیاموزند. GT7 این کار را از طریق کافه Gran Turismo انجام می‌دهد، یک هاب عجیب و مؤثر که توسعه‌دهندگان در Polyphony درست در وسط نقشه جهانی خود قرار داده‌اند. در این کافه، صاحب کافه وظایف و مسابقات خاصی را از طریق یک سری از 39 “کتاب منو” اختصاص می‌دهد. کار کردن بر روی این کتاب‌ها به تدریج بازیکنان جدید را با چگونگی کار در GT آشنا می‌کند از کسب مجوزها و پیدا کردن و خرید خودروها، تا شخصی‌سازی و مسابقه. برخی از این فعالیت‌ها ممکن است در ابتدا به عنوان کارهای اضافی برای بازیکنان قدیمی GT به نظر برسد، اما رویدادهای مسابقه‌ای که کافه Gran Turismo به‌طور عمدی ما را از طریق آن‌ها هدایت می‌کند، تماماً بخشی از لیست بزرگ مسابقات شغلی است که در غیر این صورت انجام می‌دادیم و مجموعه معقولی از خودروهای جایزه‌ای که برای کار کردن روی کتاب‌های منو ارائه می‌شود، این کار را کاملاً ارزشمند می‌سازد. Gran Turismo 7 به‌عنوان دلپذیرترین نسخه GT تا به امروز شناخته می‌شود.

به وضوح می‌توان گفت که این روش برنده شدن در بسیاری از خودروها بیشتر از آنچه که در هفته اول با GT7 می‌توان خرید، ممکن است. پرداخت‌ها چندان بزرگ نیستند و هزینه‌های ارتقا خودرو برای برخی اقلام، مانند لاستیک‌هایی که دو برابر هزینه یک MX-5 هستند، یا سیستم‌های نیترو که 100,000 دلار هزینه دارند، می‌تواند به طرز شگفت‌انگیزی بالا باشد. حتی ایده‌های جالب، مانند دامنه وسیع رنگ‌های رسمی تولیدکنندگان که می‌توان در اتاق طراحی استفاده کرد، به طرز آزاردهنده‌ای هزینه‌دار هستند.

با این حال، جمع‌آوری هر مجموعه سه‌تایی از خودروها برای کتاب‌های منوی کافه GT (مانند خودروهای کلاسیک اروپایی یا نمادهای ورزشی ژاپنی) نیز ویدیوهای کوتاه و صمیمی را قفل‌گشایی می‌کند که خودروها را به نمایش می‌گذارد و اهمیت آن‌ها را در فرهنگ خودرو توضیح می‌دهد. این ویدیوها به‌طور واضح برای افرادی طراحی شده‌اند که دانش کمتری درباره تاریخ خودرو دارند، اما همچنان تلاش‌های Polyphony برای افزودن زمینه‌ای به دلیل حضور برخی خودروها را تحسین می‌کند. با این حال، در حالی که برخی از این مجموعه‌ها از نظر تاریخی بسیار قوی هستند و می‌توانند نسل‌های خاصی از مدل‌های نمادین را به‌درستی ترسیم کنند، برخی دیگر به دلیل محدوده محدود خودروهای GT7 با چالش‌هایی مواجه‌اند. به‌عنوان مثال، مجموعه‌های سوپرا و GT-R در GT7 نمونه‌های عالی از کتاب‌های منو هستند که دهه‌ها تحولات خودرویی را شامل می‌شوند، اما برخی دیگر باید رویکردی بیشتر تصادفی به خود بگیرند. با وجود اینکه فهرست خودروهای GT7 که بیش از 400 خودرو را شامل می‌شود، در کاغذ خوب به نظر می‌رسد (و حتی از نزدیک به 350 خودروی GT Sport در سال 2017 که پس از چند سال به‌روز رسانی به دست آمده، بیشتر است)، اما با احتساب چندین نسخه از خودروهای تخیلی Vision GT، نسخه‌های مسابقه‌ای خودروهای خیابانی و همچنین نسخه‌های معکوس “خودروهای خیابانی” برخی از این خودروهای مسابقه‌ای، این رقم 400 کمی کاهش می‌یابد. واقعاً فقط حدود نیمی از خودروهای موجود در Forza Motorsport 7، رقیب شهری است که GT7 در ابتدا الهام‌بخش آن بوده، است.

واقعیت این است که گاراژ در GT7 به اندازه‌ای که انتظار دارید، غنی نیست و به‌طور حتم به‌روز هم نیست. با چند استثنا، بیشتر دامنه‌های تولیدکنندگان به حدود سال 2017 محدود می‌شوند. اگر انتظار دارید خودروهای با نمایندگی بالا از دو یا سه سال اخیر، مانند جدیدترین مک‌لارن‌ها یا هر تسلا ساخته شده از سال 2012 را ببینید، ممکن است نا امید شوید.

کنترل بی‌نظیر

اما از آنجایی که مهم است، کنترل خودروها به‌طرز شگفت‌انگیزی بی‌نقص است و تقریباً هر خودرویی که رانندگی کرده‌ام، احساس قابل توجهی از دیگری متفاوت است. خودروهای قدیمی احساس شل و بی‌ثباتی دارند و با اندکی تقویت می‌توانند حتی پرهیجان‌تر شوند، زیرا تنظیمات عملکرد مناسب پس از غیبت از GT Sport به سری بازگشته است. خودروهای اسپرت مدرن احساس ثبات بیشتری دارند، اما هیچ‌یک از مدل‌های مسابقه‌ای اختصاصی را نمی‌توان با آن‌ها مقایسه کرد، که سفت هستند و مانند این است که لاستیک‌هایشان چنگال دارند و به آسفالت می‌چسبند. در مقایسه با GT Sport، حس می‌شود که چسبندگی در لحظه‌ای که از یک گوشه خارج می‌شوم، به یکباره ناپدید نمی‌شود. متوجه شده‌ام که می‌توانم بیشتر از قبل از شرایط سخت خارج شوم، حتی پس از قرار دادن یک خودرو در حالت لغزش. درباره کنترل در جاده‌های ناهموار تردیدهایی دارم به‌خصوص اینکه چگونه با پرش‌ها کنار می‌آید اما GT7 در آسفالت فوق‌العاده است.

مانند GT Sport، GT7 با فرمان (که من از Thrustmaster T-GT استفاده می‌کنم) به‌طرز شگفت‌انگیزی خوب عمل می‌کند، اما باید بدانید که همچنان بر روی کنترلر DualSense نیز احساس راحتی می‌کند و هیچ احساسی از نداشتن مزیت نداشتم؛ در واقع، توانسته‌ام در بیشتر آزمون‌های مجوز با استفاده از کنترلر، مدال‌های طلا کسب کنم. در برخی خودروها، از سیستم‌های کمک‌کننده کم‌تری که برای کنترل دکمه ضدخودرو در نظر گرفته شده‌اند، استفاده کرده‌ام، زیرا این سیستم بخشی از تنش‌های شدید که خودرویم از سمت به سمت دیگر می‌چرخد را کاهش می‌دهد موضوعی که می‌تواند با توجه به حرکتی که در آن فقط مقدار کمی از حرکت ممکن در یک کنترلر آنالوگ نسبت به یک فرمان وجود دارد، کمی چالش‌برانگیز باشد اما اگر به کمک‌های بیشتری نیاز داشته باشید، GT7 شامل تعداد زیادی از آن‌ها می‌شود، که از تمام ترمزگیری خودکار کامل شروع می‌شود. GT7 ممکن است یک بازی مسابقه‌ای جدی باشد، اما به‌طور کامل غیرقابل‌دسترس نیست.

حسگرهای لمسی کنترلر PS5 DualSense نیز قابل توجه است. در برخی مواقع، احساس می‌شود که این حسگرها تلاش می‌کنند تا همزمان احساسات زیادی را منتقل کنند و همین امر باعث می‌شود که فهمیدن هر یک از آن‌ها دشوار شود به همین دلیل فقط صداهای زیادی از لرزش و وز وز می‌آید اما در کل DualSense با GT7 به‌طرز فوق‌العاده‌ای عمل می‌کند. پاسخ به کرب‌ها به‌ویژه دقیق و ظریف است، و برخی از دیگر بازخوردها که مختص مسیرهای خاص هستند، حس بسیار جالبی دارند مانند صدای وز وزی که هنگام عبور از روی مشبک‌های فلزی در پیست اتوبان توکیو حس می‌شود. اینکه این لرزش از تغییر دنده کاملاً متمایز باشد، دقیقاً همان چیزی است که تمایل به دیدن آن در DualSense وجود دارد.

با این حال، متأسفانه Polyphony به کیفیت بالای رانندگی خود با شروع‌های غلتکی در رویدادهای حالت حرفه‌ای آسیب می‌زند، که اشتباه تکراری GT6 است. در یک مسابقه واقعی، خودروها به‌صورت دو ردیف نزدیک به هم برای شروع‌های غلتکی حرکت می‌کنند. اما در مسابقات حرفه‌ای GT7، خودروها به‌صورت یک‌تایی و در فاصله 50 متری از هم چیده می‌شوند و همیشه در آخرین ردیف قرار داریم. در یک مسابقه با 20 رقیب در Mount Panorama، به این معناست که رهبر مسابقه در حال حاضر به بالای Mountain Straight رسیده و به سمت Cutting نزدیک می‌شود تا زمانی که ما خط شروع را عبور کنیم. به زبان ساده، این فاصله بیش از یک کیلومتر است. این شروع‌های عجیب و غریب باعث می‌شوند که رویدادهای حرفه‌ای بیشتر به یک تعقیب تبدیل شوند تا یک مسابقه واقعی. ما در حال جنگ برای موقعیت در پیست با خودروهای عقب‌افتاده نیستیم؛ در واقع فقط در حال عبور از آن‌ها هستیم تا این نقصان شدید در شروع را جبران کنیم. در واقع، مسابقه فقط به یک چالش سبقت تبدیل می‌شود، که GT7 به‌طور رسمی تعدادی از آن‌ها را در مجموعه چالش‌های جذاب خود دارد. نکته عجیب این است که GT7 یک خالق مسابقه سفارشی عالی و بسیار دقیق دارد که شامل شروع‌های ردیفی می‌شود، بنابراین می‌دانیم که هیچ دلیلی فنی برای عدم استفاده از آن‌ها وجود ندارد. به سادگی… در جاهایی که بهتر عمل می‌کنند، از آن‌ها استفاده نمی‌شود.

گرافیک بازی

هنگام شروع GT7 در PS5، گزینه‌ای بین دو حالت گرافیکی ارائه می‌شود: حالت عملکرد که همیشه نرخ فریم را اولویت می‌دهد و حالت ردیابی پرتو که ردیابی پرتو را به سناریوهای خاص غیر گیم‌پلی اعمال می‌کند (می‌توانید هر زمان که بخواهید بین این دو حالت جابجا شوید). ردیابی پرتو می‌تواند در مواردی مانند حالت عکاسی، بازپخش‌ها و گاراژ فعال باشد، اما واقعاً احساس نمی‌کنم که این ویژگی ارزشش را داشته باشد. با فعال کردن ردیابی پرتو، دوربین هنگام جابجایی درون خودروها کمی دچار لرزش می‌شود و به‌نظر می‌رسد که خودروها بدون آن تیزتر و بهتر به نظر می‌رسند.

در واقع، بزرگ‌ترین موفقیت نورپردازی GT7 ارتباطی با حالت ردیابی پرتو ندارد: تأثیرات فوق‌العاده زمان روز نور را به مجموعه‌ای از پیست‌ها به‌طرز فوق‌العاده واقعی و همواره در حال تغییر می‌تاباند. تماشای تغییر رنگ آفتاب در عصر و گذر به رنگ‌های صورتی و بنفش در بالای Mount Panorama واقعاً من را تحت تأثیر قرار داد؛ این موضوع به‌طرز بسیار جالبی خوب است. تأثیرات پویا زمان روز و آب‌وهوا در GT7 نخستین بار در این ژانر نیست، اما سرانجام این پیست‌ها را به سطح بعدی رسانده‌اند و هنگامی که به پیست‌های اصلی GT بازگشته مانند High Speed Ring، Deep Forest و Trial Mountain محبوب بازگردانده شوند، دو برابر جذاب‌تر می‌شوند. تأثیرات پویا زمان روز و آب‌وهوا در GT7 نخستین بار در این ژانر نیستند، اما سرانجام این ویژگی‌ها پیست‌های بازی را به سطح جدیدی ارتقاء داده‌اند.

در کل، GT7 بسته‌ای بسیار زیبا و جذاب ارائه می‌دهد. جزئیات کوچک آن را دوست دارم؛ از نحوه‌ی حرکت اعضای تیم‌های پیت که در دور آخر مسابقات قهرمانی از روی نرده‌ها بالا می‌روند و دستان خود را برای ابراز شادی تکان می‌دهند، تا نحوه‌ی ظهور طبیعی قلاب‌های یدک کش، برچسب‌ها و قطعات آیرودینامیکی منحصر به فرد بر روی رقبای هوش مصنوعی که با پیشرفت در رده‌بندی‌ها، به تدریج به خودروهایشان اضافه می‌شود. این قطعات آیرودینامیکی ناشی از ویرایشگر بال هستند که به ما امکان می‌دهد از میان صفحات انتهایی و ارتفاع‌های مختلف بال انتخاب کنیم، به جای اینکه به چند پیش‌فرض محدود بسنده کنیم. این تنها یکی از چندین نوآوری موجود در سفارشی‌سازی ظاهری و عملکردی GT7 است. از امکان کاهش ساده عملکرد خودروها در صفحه تنظیمات نیز بسیار راضی‌ام؛ اکنون نگه‌داشتن خودروهای مورد علاقه‌تان بر روی پیست هنگام تغییر محدودیت‌های عملکرد در رویدادها بسیار آسان‌تر شده است. فقط کافیست با اضافه کردن وزنه یا کاهش قدرت موتور، خودرو را تنظیم کنید و نیازی به بازگشت به گاراژ برای حذف قطعات نخواهد بود.

همه چیز باید برود

در حالی که Gran Turismo Café یک آزمایش هوشمندانه و موفق است، ویژگی‌های جدید موسیقی در GT7 که در رونمایی گسترده این بازی در فوریه به‌طرز زیادی مورد توجه قرار گرفتند، به‌نظر می‌رسد ناکام مانده‌اند. این ویژگی‌ها به‌دلیل کتابخانه موسیقی ظاهراً بزرگی که از قطعات عمدتاً فراموش‌شدنی تا موارد کاملاً عجیب و غریب متغیر است، نتوانسته‌اند عملکرد خوبی داشته باشند.

ویژگی “موسیقی بازپخش” به‌خوبی کار می‌کند و متوجه شده‌ام که دوربین‌های بازپخش مسابقه به‌طور دینامیکی و بر اساس سرعت خودرویم در حال حرکت هستند و با زمان‌بندی موزیک تغییر می‌کنند اما این تأثیر چندان عمیق و هیجان‌انگیز نیست. حالت “موسیقی رالی” که یک حالت آرکید است و با تعداد معینی از بیت‌ها شروع می‌شود که در حین پخش یک آهنگ کاهش می‌یابد و باید با عبور از دروازه‌های گسترش، دوباره افزایش یابد، به‌طرز عجیبی تمرکز دارد. “غیرمعمول” توصیف مؤدبانه‌ای برای آن است، اما “گنگ” شاید توصیف دقیق‌تری باشد. در واقع، سخت است که بفهمم یک مخاطب 2022 چگونه به چرخیدن در پیست با میکس‌های دیسکوی کلاسیک از سال 1982 واکنش نشان می‌دهد، اما شخصاً در این مورد کاملاً گیج شده‌ام.

بسیار ناامیدکننده است که با توجه به تاریخچه مرتبط با موسیقی در این سری، که در ذهن میلیون‌ها نفر حک شده، این مسیر نبود که Polyphony با Music Rally پیش گرفته است. به‌طرز خسته‌کننده‌ای نزدیک می‌شود، با یکی از آهنگ‌های موجود در Music Rally که از فیلم ابتدایی نسخه PAL GT5 Prologue بر روی PS3 انتخاب شده، اما همین. یک حالت Music Rally با آهنگ‌هایی از دوران اوج Gran Turismo، مانند “My Favourite Game” از The Cardigans، ریمیکس “Everything Must Go” از The Chemical Brothers، یا هر یک از آهنگ‌های Ash، Feeder و Lenny Kravitz که در فیلم‌ها و موسیقی‌های ابتدایی آن زمان استفاده شده بودند، می‌توانست یک جذابیت بسیار هوشمندانه باشد. اما در حال حاضر، شش رویداد موجود در Music Rally عمدتاً کمی عجیب و خسته‌کننده به نظر می‌رسند.

حتی گیج‌کننده‌تر این است که این تنها یکی از دو حالت آفلاین است که در دسترس قرار دارد. مانند GT Sport قبل از آن، همه چیز در حالت تک‌نفره (به جز یک حالت آرکید با انتخاب کوچکی از خودروها) نیاز به اتصال آنلاین دارد. اینکه نمی‌توانید به حالت چندنفره آنلاین دسترسی پیدا کنید، واضح است، اما اینکه حتی نمی‌توانید به حالت دو نفره آفلاین دسترسی داشته باشید، مرا گیج کرده است. این اتصال غیرضروری برای اکثر افراد در سال 2022 به اندازه چند سال پیش مشکل بزرگی نیست، اما همچنان چیزی است که باید در نظر گرفت.

در حالی که جنبه PvP آنلاین واقعاً اصل GT Sport بود، GT7 به‌طور کامل به آن تأکید نمی‌کند و به حالت تک‌نفره اجازه می‌دهد تا قدرت خود را به نمایش بگذارد. با وجود مسابقات و قهرمانی‌های چرخشی و زمان‌بندی شده، حالت Sport در GT7 هنوز به همان روشی که در GT Sport عمل می‌کند، کار می‌کند، بنابراین به‌طور کامل انتظار دارم که این یک مکان رقابتی قوی برای مسابقات آنلاین باشد. GT7 همچنین گزینه‌های چندنفره با ریسک کمتر را اضافه کرده است، از جمله لابی‌هایی که بازیکنان می‌توانند در بیشتر پیست‌ها جمع شوند، بدون تنظیمات خاص مسابقه به گشت و گذار بپردازند و فقط صحبت کنند، خودروها را مقایسه کنند و به گشت و گذار بپردازند. ممکن است این لابی‌ها پس از راه‌اندازی GT7 به هرج و مرج تبدیل شوند، اما به نظر می‌رسد ایده‌ای مناسب است.

نتیجه‌گیری

در آستانه بیست و پنجمین سالگرد این سری، Gran Turismo 7 بیشتر از یک جشنواره خودروها به شمار می‌آید؛ به نوعی، این جشنواره‌ای از خود سری نیز هست. ترکیبی مدرن از فرمت پیشگام Gran Turismo اصلی با تمرکز جدی اما بسیار موفق GT Sport بر مسابقات آنلاین رقابتی، این نسخه عملکرد قوی از توسعه‌دهنده Polyphony Digital به شمار می‌رود. با گرافیک زیبا، حس رانندگی فوق‌العاده و گزینه‌های متعدد مسابقه، این بهترین نسخه‌ای است که سری Gran Turismo از دوران تسلط خود بر پلی‌استیشن 2 تا به امروز داشته است. اما این بازی برخی نقاط ضعف قابل توجه نیز دارد، از جمله اینکه همچنان با شروع‌های عیب‌دار و ضعیف، حالت‌های شغلی خود را مختل می‌کند، فهرست خودروهای آن دیگر به اندازه رقبا جامع نیست و حالت تک‌نفره همیشه آنلاین به‌نظر می‌رسد به‌طرز غیرضروری تنبیهی است. اما تمام این موارد در حاشیه تجربه‌های برجسته رانندگی GT7 قرار دارد که با گرافیک شگفت‌انگیز PS5 و بازخورد لمسی شدید و متنوع کنترلر DualSense، تقویت شده‌اند.