مریخ ممکن است خیلی دیرتر از آنچه که تصور می‌شد، قابلیت سکونت داشته باشد.

مطالعه‌ای که نظریه‌ای را تقویت می‌کند مبنی بر اینکه میدان مغناطیسی محافظتی که جو قابل سکونت را پشتیبانی می‌کرد، مدت بیشتری از آنچه که تخمین زده می‌شد، برقرار بوده است. شواهد نشان می‌دهند که مریخ ممکن است میلیاردها سال پیش پر از زندگی بوده باشد. حالا که سرد، خشک و فاقد آن میدان مغناطیسی محافظی است که روزی ممکن بود از آن برخوردار باشد، سیاره سرخ به نوعی صحنه‌ای برای محققان است که در حال بررسی این موضوع هستند که آیا مریخ زمانی قابل سکونت بوده و اگر چنین بوده، چه زمانی.

سوالی که به ویژه محققان در آزمایشگاه پالئومغناطیس دانشگاه هاروارد را به خود مشغول کرده، این است که چه زمانی این اتفاق افتاده است. مقاله‌ای جدید در نشریه Nature Communications قوی‌ترین استدلال خود را ارائه می‌دهد که میدان مغناطیسی مریخ که قادر به حمایت از زندگی بوده، ممکن است تا حدود 3.9 میلیارد سال پیش وجود داشته باشد، در حالی که تخمین‌های قبلی این زمان را 4.1 میلیارد سال می‌دانستند — یعنی چند صد میلیون سال دیرتر.

این مطالعه به رهبری سارا استیل، دانشجوی دانشگاه هاروارد، انجام شده که از شبیه‌سازی و مدل‌سازی کامپیوتری برای تخمین سن «دایناموی» مریخی، یا میدان مغناطیسی جهانی تولید شده در هسته آهنی سیاره، مشابه زمین، استفاده کرده است. او و روگر فو، استاد علوم طبیعی دانشگاه هاروارد، این نظریه را که سال گذشته مطرح کرده بودند، دوباره تأکید کرده‌اند که دایناموی مریخ که قادر به دفع پرتوهای کیهانی مضر بود، مدت بیشتری از آنچه که معمولاً تصور می‌شود، فعال بوده است.تفکر آن‌ها از آزمایش‌هایی با شبیه‌سازی چرخش و مغناطیسی شدن دهانه‌های بزرگ بر سطح مریخ شکل گرفت. این دهانه‌ها که به طور ضعیفی مغناطیسی هستند، باعث شد که محققان فرض کنند این دهانه‌ها بعد از خاموش شدن داینامو تشکیل شده‌اند.

این تایم‌لاین با استفاده از اصول ساده پالئومغناطیس مطرح شد؛ علمی که به مطالعه میدان‌های مغناطیسی پیشینی سیارات می‌پردازد. دانشمندان می‌دانند که مواد معدنی مغناطیسی در سنگ‌ها زمانی که داغ هستند، خود را با میدان‌های مغناطیسی اطراف هماهنگ می‌کنند، اما این میدان‌های کوچک وقتی که سنگ سرد می‌شود، «قفل می‌شوند» و در نتیجه مواد معدنی به میدان‌های مغناطیسی فسیلی تبدیل می‌شوند که می‌توانند میلیاردها سال بعد مطالعه شوند.

با بررسی دهانه‌های مریخ با میدان‌های مغناطیسی ضعیف، دانشمندان استنباط کردند که این دهانه‌ها ابتدا در دوران سنگ‌های داغ تشکیل شده‌اند، یعنی زمانی که هیچ میدان مغناطیسی قوی دیگری وجود نداشت — به عبارت دیگر، بعد از خاموش شدن داینامو سیاره.اما تیم هاروارد می‌گوید که این خاموشی زودهنگام لازم نیست برای توضیح دهانه‌های کم‌مغناطیس باشد. آن‌ها استدلال می‌کنند که این دهانه‌ها در حالی که دایناموی مریخ در حال تجربه معکوس شدن قطب‌ها (تغییر جای شمال و جنوب) بوده، تشکیل شده‌اند که این تغییرات را می‌توان با شبیه‌سازی‌های کامپیوتری توضیح داد.

نتایج آن‌ها بر اساس تحقیقات قبلی است که تایم‌لاین‌های موجود در خصوص سکونت‌پذیری مریخ را به چالش کشیده‌اند. آن‌ها از یک شهاب‌سنگ مشهور مریخی به نام Allan Hills 84001 و میکروسکوپ کوانتومی الماسی برای استنباط میدان مغناطیسی پایدارتر تا 3.9 میلیارد سال پیش استفاده کرده‌اند.استیل می‌گوید که چالش کردن یک نظریه قدیمی کمی استرس‌آور است، اما تأکید دارد که محققان سیاره‌ای باز هستند و آماده‌اند تا تفسیرها و احتمالات جدید را بپذیرند.